Venlee z podziwem patrzyła na ogrom wodospadu. Woda dosłownie ją zauroczyła. Poczuła się naglę, jakby częścią tych kaskad, razem z nimi spadała w dół i roztrzaskiwała się u kresu podróży. Po chwili uczucie minęło.
- Wszystko, co mówią o wspaniałościach Galadrieli jest prawdą. Potrafi swym spojrzeniem przejrzeć każdą, nawet najsprytniejszą myśl. A ci, którzy widzieli Zwierciadło nie zapomną jego piękna i grozy do końca życia. Jednak żadne, nawet najwspanialsze słowa i opowieści nie zastąpią tego, co ujrzały oczy. - odpowiedziała cicho Rohańczykowi.
W tych słowach odbiła się tęsknota elfki za domem, w którym już dawno nie miała okazji spocząć.

Ostatnio edytowany przez Saph (2008-10-11 13:52:31)

Wszyscy

- Z Mrocznej Puszczy powiadasz, Encaitarze - na twarzy jego rozmówcy pojawiło się zamyślenie - Ciekawe miejsce, ale nigdy nie dane było mi się tam znaleźć - dodał po chwili - Zapewne ciężką miałeś przeprawę przez Góry Mgliste...

- Ładny ptak - skomentowała krótko wysoka i do tego nie najgorzej zbudowana kobieta, która nie wiadomo kiedy znalazła się tuż obok Malvira - Jak się zwie? - na jej twarzy pojawił się serdeczny uśmiech, a wzrok jej padł na najwierniejszego towarzysza elfa.

- Zaiste ciekawe to fakty - skwitował Théoden - Za życia nie widziałem takich cudów... Musisz być bardzo przywiązana do swego domu, czyż nie tak, pani? - dziedzic tronu Rohanu sprawiał wrażenie, jakby doskonale wiedział o straszliwej tęsknocie Venlee za Lórien. Sprawiał wrażenie, jakby potrafił czytać w myślach...

Gdy wszyscy tak snuli się mozolnie poprzez tarasy i korytarze domu Elronda, Aentir zaczął rozważać, jak wielka może być ta posiadłość. Jeżeli dojście z izby wejściowej do sali bankietowej zajmuje im już dobrych parę minut, to z pewnością kompleks musi być ogromny...

Przed kordon przybyłych wybił się przewodnik-domownik.
- Zatem zapraszamy do środka - co mówiąc ustąpił przejścia i pchnął wielkie dębowe drzwi. Za nimi ukazała się rozległa sala o wysoko zawieszonym stropie. Znaczną jej część zajmował olbrzymi mahoniowy stół zastawiony dziesiątkami nakryć. Dania zostały już podane, jednak nikt jeszcze nie ważył się rozpocząć konsumpcji. Wszyscy zebrani spojrzeli po nowo przybyłych, zaś Elrond, siedzący u szczytu stołu, po przeciwległej stronie od wejścia, wstał i rozłożył swe ręce w geście serdecznego przyjęcia:
- Witajcie w domenie Imladris. Siadajcie, bowiem znużyły was już podróże i tułaczki. Posilcie się i wypocznijcie, czujcie się jak we własnej spiżarni.

Venlee

Elfka nie poczuła się zaniepokojona, tyle lat trenowała wznoszenie wokół swego umysłu bariery ochronnej, także tym razem też nie miała problemu z ukryciem swych myśli.
- Och, tak. Moja tęsknota jest ogromna, lecz wykonywanie kolejnych zleceń Galadrieli sprawia mi niemałą przyjemność. Zawsze trzeba coś poświęcić. - swobodnie odpowiedziała.
Po przekroczeniu progu Venlee zaskoczył ogrom sali i jej piękno. Owszem, bywała tu, lecz wspomnienia miała o tym miejscu mgliste. Posłała przyjazne spojrzenie Elrondowi i odpowiedziała na jego pozdrowienie:
- Witaj, szlachetny Elrondzie. Już zdążyłam zapomnieć jak wielka jest twoja gościnność, jednak ta uczta stanowczo odświeży mi pamięć.
Po tych słowach zajęła jedno z wolnych miejsc.

Venlee, Malvir, Encaitar

Gdy większość spośród nowo przybyłych wybrała już sobie miejsca, a reszta wciąż kręciła się jeszcze niezdecydowanie dookoła stołu, Elrond uderzył delikatnie w niewielkie metalowe urządzenie, przypominające kamerton, wydobywając zeń łagodny, acz donośny i dość wysoki dźwięk, co oznaczało sygnał do rozpoczęcia uczty. Wszyscy zebrani rzucili ostatnie spojrzenia swym sąsiadom i wbili wzrok w swe talerze, szybko jednak przenosząc je na półmiski, tace, misy, miski, brytfanny i talerze z przygotowanymi potrawami. Wszystkie wyglądały wyśmienicie i wręcz kusiły, by czym prędzej ich skosztować. Niektórzy spośród gości wręcz otumaniła imponująca ilość przyszykowanych dań, czyniąc ich niezdolnymi do wyboru któregokolwiek. Na szczęście znaleźli się też tacy - przeważnie krasnoludowie - którzy burknęli tylko swym towarzyszom "Smacznego!" i bez zbędnej chwili zwłoki sięgnęli po baranie udźce, plastry wędlin, pieczenie wołowe, krwiste befsztyki, skrzydełka nadziewanej kaczki oraz przyrumienionego na złocisto kurczaka. Wśród tych mniej pospolitych, a czasem wręcz egzotycznych dań znalazły się takie specjały, jak pieczeń z forochelskiego bawoła, lembasy w oprawie z liści bliżej nieokreślonej rośliny jadalnej, wyglądem przypominającej sałatę, orzechy w polewie miodowej, słodkie placuszki z elfiej mąki, a nawet mięso wargów. Na to ostatnie nikt się jednak nie skusił, a któryś z zebranych śmiał półgłosem wyrazić swoje przypuszczenie, jakoby potrawa ta została podana dla żartu. Ktoś inny zasugerował, iż jest to symbol zapanowania nad bestiami pokroju wargów. I tylko niewielu, w tym sam czarodziej Gandalf Szary, siedzący po prawicy Elronda, jako jego gość honorowy i współzałożyciel Rady, był wtajemniczony w "kulisy" przygotowania tej jakże kontrowersyjnej strawy. On, jako nieliczny, wiedział, iż potrawa ta przyszykowana została specjalnie z myślą o Thorinie Dębowej Tarczy, staremu przyjacielowi zarówno jego, jaki i Elronda, osoby, królowi krasnoludów z Dale, pogromcy wargów i goblinów z Gór Mglistych...

Wszyscy

Ostatni goście zasiedli przy stole i uczta zaczęła się na dobre. Wszyscy gaworzyli beztrosko i rozprawiali o tak przejmujących sprawach, jak obecna ilość śniegu na Samotnej Górze, tajemnicza zaraza bażantów w kolonii za Kamiennym Siodłem, albo żabie wymiociny rzekomo dodane do sosu baraniej pieczeni podanej na srebrnej tacy. Gdy po blisko godzinie, wszyscy zaspokoili już pierwszy głód lub nawet i drugi - a krasnoludy trzeci - biesiada wcale nie miała się ku końcowi. Na salę wkroczyły urodziwe, jak wszystkie zresztą przedstawicielki tej rasy, elfki i zaczęły napełniać kielichy oraz puchary zgromadzonych najrozmaitszymi trunkami z całego świata. Wybór był ogromny: od krasnoludzkich burbonów, koniaków i brandy, poprzez hobbickie specjały pokroju miodowego piwa, aż po najznamienitsze wina zlewane w tak zamierzchłych czasach, że nawet stary Gandalf to przy nich istny młodzieniaszek.
- Czy mógłby mi pan podać półmisek z liśćmi dzikiej maliny? - zapytała jakiegoś rycerza Venlee, z powodu niemożności obsłużenia się samej.
Mężczyzna odburknął coś na potwierdzenie i wychylił się nieco ponad stół, by sięgnąć po naczynie z ciemnozielonymi liśćmi. Nigdy jednak czubki jego palców nawet nie musnęły lśniącego w świetle świec półmiska. Wszyscy ogłuchli. Paru oślepło. Jeden dostał zawału serca. W ułamku sekundy stół tak jak stał, z całą zastawą, poderwał się w powietrze. Dziesiątki talerzy, misek, sztućców i świeczników poszybowało pod sam sufit sali. Świat zadrżał. A przez rozbitą w drobny mak ścianę na przeciwko drzwi wleciał wielki, ognisty demon - balrog we własnej osobie. Zapanował prawdziwy chaos: błyskały zaklęcia Elronda i Gandalfa, gdzieniegdzie nieśmiało płonęły jeszcze pojedyncze świece - choć i tak całe pobojowisko, jakie powstało w miejsce sali jadalnej, oświetlały dzikie płomienie na całym cielsku sługi Morgotha.

Malvir

"Sprawdź czy na zewnątrz nie czeka na nas jeszcze jakiś niespodziewany gość" - powiedział w myślach do ptaka biegnąc jak najdalej od bestii. Po chwili zauważył, że ktoś jest przygnieciony przez stół więc postanowił mu pomóc, zwłaszcza, że oddali się tym samym od wroga.
- Zaczekaj pomogę Ci! - krzyknął do przygniecionego.
Gdy podbiegł razem zaczęli siłować się z diabelnie ciężkim meblem.

Aentir

Mimo hałasu panującego w sali, rycerzowi udało się dosłyszeć słowa wykrzyczane przez elfkę. Za najlepszego wojownika bynajmniej się nie uważał i choć honor protestował przeciwko zostawieniu potwora innym walczącym, rozum jasno mówił mu, że nie przyda się i będzie jedynie zawadzał. Postanowił więc, że najlepszym wyjściem w tej sytuacji będzie pomoc w ewakuacji. Rozejrzał się po sali, szukając wzrokiem osób, którym trudno byłoby się wydostać ze strefy zagrożenia.

ELORM

- Tak, idźcie sobie! Zostawcie człowieka samego na pastwę bestii. W końcu ludzie i tak żyją mniej niż 100 lat. Po co się przejmować...?! - Krzyczał na całą sale nieświadom, że te nawoływania mogły skrócić jego żywot szybciej niż niedobór krwi w nogach. Oparł się głową o ścianę, przy której leżał unieruchomiony i myślał. Myślał o rzeczach, których nie zrobił, o tych, których zrobił i żałował, o tych, których nie żałował i o osobach, których już chyba nigdy nie spodka... Wtem zebrał w sobie siły i wyjąwszy swój sztylet zaczął tłuc ostrzem w kamienny blat w nadziei, że osłabi go wystarczająco by ten pękł na pół pod wpływem własnego ciężaru... – Innych pomysłów nie mam. – Powiedział sam do siebie jakby chcąc pocieszyć swoje sumienie i uspokoić myśli...